Bir kardelen olsam,ekilsem
Simdi topragin kanayan nasirli ellerine
yagmur olsam
Güclü bir cinar agaci olsam
salsam köklerimi deniz,e
Ve deniz
Ve toprak
Ve ugur
Ve özgürlük zamanidir simdi kentler
Bir güvercin olsam,bembeyaz apak
ucsam gözbebeklerine
kanat cirpsam maviliklere
Diger güvercinlerle bulussam
randevi yerlerinde,elele
Bir deniz olsam
carmiha gerilsem celladin kan damlayan dislerinde
Dipten gelen tsunami olsam
zülüm kalelerini yiksam
Ve dost olsam o nasirli ellerinde
Can olsam
Yoldas olsam
Hewal olsam umut dolu gözlerinde bahara ucsam...
Ugur gözbebeklerinizde daim...Ugur Kaymaz daima bizimlesin.
Uğur Kaymaz Mardin Kızıltepe’de yaşayan 12 yaşında bir çocukken, bir gün evden terlikleriyle babasının kamyonunun yanına çıktığı sırada kurşunlanarak öldürüldü. Ardından terörist olduğuna dair açıklamalar yapılan Uğur, devlet terörünün kurbanı olmuştu. 12 yaşında bir çocuğun ölümünün sorumluluğunu üzerinden atmak isteyen devlet “terörist” propagandasında ısrar etti. Hatta silahlı çatışma iddialarında bile bulundu. Ama Kaymaz “ölü ele geçirildiğinde” ayağından yattığı yerin az ilerisine fırlamış terlikler devletin katliamcı yüzünün küçük birer kanıtı olarak tarihe geçti.
Sonra Kaymaz’ı katleden polisler mahkemeye verildi. Uzunca bir süreç başlamış oldu. Kaymaz ailesi ve davayı takip eden duyarlı kesimler için tam bir kaçma-kovalamaya dönüşen bu süreçte, duruşmalar güvenlik gerekçesi ile Mardin’den Eskişehir’e taşındı. Aynı süreçte ancak “mülkün” temeli olabilmiş adalet kapılarını bir kez daha topluma kapadı. Devlet terörünü aklama kurumu olarak işletilen mahkemelerden dışarıya bilgi sızmaması için duruşmaların halka açık işletilmesi mahkeme kararıyla ve sözde kamu yararı için yasaklandı.
Sermaye düzeni içeriden dışarıya bilgi sızmasını, mahkemelerde dökülen pisliklerinin kamuoyuna duyurulmasını engelleme çabasına dalmıştı ama, içeriden dışarıya leş kokuları sızıyordu. Kapıların altını tıkasalar, bütün anahtar deliklerini, pencereleri, havalandırmaları da kapasalar engelleyemedikleri bir çürüme kokusuydu bu. Dışarıda mahkemenin sonucunu bekleyen, Uğur Kaymaz’a sahip çıkanlara sıkılan biber gazını bastıran bir kokuydu. 2004 Kasım’ında katledilen Kaymaz’ın katilleri, cinayetin üzerinden 3 yıl bile geçmemişken aklandılar. Böylece sermaye düzeni bundan sonra yeni cinayetlerin önünü açacak tarihi bir içtihat yaratmış oldu: “Bu ülkede Kürt öldürmek suç değil! Kürt öldürmenin cezası yok ama Kürt olmanın cezasını Kürt olan ölü ya da diri çekmek zorunda!”
berdan ildan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder